Charakter kota norweskiego leśnego

              Koty norweskie leśne są bardzo inteligentne. Bardzo przywiązują się do właściciela i jego otoczenia. Najważniejsze dla nich jest, żeby ich właściciel się nimi zajmowały. Jest odważny i pewny siebie, lecz jednak bywa nieufny wobec obcych – zwykle potrzebuje czasu aby ich zaakceptować. Koty te są miłe, aktywne i lubią pieszczoty. Rasa ta idealnie nadają się do życia w rodzinie. Z reguły świetnie rozumieją się z dziećmi, psami i innymi kotami. Cenią zmiany i chętnie się bawią, ale lubią też chwile spokoju, kiedy to mogą się zdrzemnąć.

              Wiele kotów norweskich leśnych chętnie aportuje i uczy się sztuczek. Są bardzo ciekawskie oraz mają silny instynkt łowczy – bardzo ważne jest aby zabezpieczyć okna i balkony, gdyż mogą wyskoczyć za przelatującym ptakiem. Pomimo iż przystosowują się do życia w mieszkaniu to lubią chodzić na smyczy lub przebywać w wolierze.

 

Historia

Koty norweskie leśne ukształtowały się jako rasa naturalna w gęstych i niedostępnych lasach Norwegii. Surowy klimat stworzył silne koty, zdolne do przeżycia w trudnych warunkach. Pierwsze wzmianki na ich temat pojawiają się w pismach z XIII wieku i w nordyckiej mitologii. Były cenione ze względu na swoją niezwykłą łowność i odporność na trudne warunki klimatyczne.

Nie jest znane dokładne pochodzenie kota norweskiego leśnego. Nie wiadomo, w jaki sposób znalazł się w Norwegii oraz na całym Półwyspie Skandynawskim. Jedna z najbardziej znanych teorii mówi o powstaniu kota norweskiego wskutek krzyżówek krótkowłosych kotów przywiezionych przez Wikingów z Wielkiej Brytanii z kotami długowłosymi, które trafiły do Skandynawii w czasach wypraw krzyżowych. Natomiast według legend, koty norweskie leśne towarzyszyły Wikingom w ich morskich wyprawach, podczas których pilnowały zapasów przed atakami gryzoni.

Pod koniec XIX wieku populacja kota norweskiego leśnego zaczęła maleć wskutek krzyżówek z kotami krótkowłosymi. Wdrożone w latach 30. XX wieku intensywne programy odtworzenia naturalnej rasy pozwoliły na powrót norwegów. Norweski Związek Felinologiczny w 1972 roku wstępnie uznał koty norweskie leśne za odrębną rasę. FIFe w 1977 roku jako pierwszy związek felinologiczny uznał rasę. Do Polski pierwszy kot norweski leśny przyjechał w 1990 roku.

 

Standard kota norweskiego leśnego wg FIFE

Ogólne wrażenie
• Duży, silny Kot.

Głowa
• Kształt - trójkąt równoboczny .
• Czoło - zaokrąglone, o odpowiedniej wysokości.
• Broda - mocna.
• Profil - prosty, bez załamania w linii (stopu).

Uszy
• Kształt - duże, odpowiednio szerokie u nasady, ostro zakończone, z pędzelkami, pokryte długim włosem od środka.
• Położenie - osadzone tak, że zewnętrzna linia stanowi przedłużenie linii głowy od brody do ucha.

Oczy
• Kształt - duże, owalne, lekko skośnie.
• Ekspresja - czujna.
• Kolor - dozwolone są wszystkie kolory, niezależnie od koloru futra.

Ciało
• Tułów - długi, o silnej budowie i grubym kośćcu.
• Łapy - silne, długie, tylne łapy dłuższe od przednich.
• Stopy - okrągłe, duże, proporcjonalne w stosunku do łap, owłosione między palcami.

Ogon
• Długość - długi, powinien sięgać przynajmniej do łopatek, a najlepiej do szyi.

Futro
• Długość - sierść półdługowłosa
• Struktura - wełnisty podszerstek pokryty jest gładką, wodoodporną okrywą, która składa się z długich sztywnych i błyszczących włosów, pokrywających tył i boki zwierzęcia. Kot w pełnym futrze posiada pełną kryzę i portki.
• Kolor - dopuszczalne są wszystkie kolory (za wyjątkiem: znaczenia himalajskiego (syjamskiego - point), liliowego, czekoladowego, cynamonowego i płowego) i białe znaczenia, niezależnie od wielkości i rozmieszczenia.

Wady
• Ogólne - zbyt drobna budowa.
• Głowa - okrągła lub kanciasta, profil z załamaniem (stopem).
• Uszy - małe, osadzone zbyt wysoko lub szeroko.
• Łapy - krótkie i delikatne.
• Ogon - krótki.
• Futro - suche, zbyt jedwabiste, skołtunione.